ON PARMAĞINDA YİRMİ HÜNER

Ne geçmişe özlem, ne içinde bulunduğu durumdan ümitsizce bir şikayet, ne de geleceğe olumsuz bir sitem. Bu sadece bir tespit. Bulunduğumuz noktayı iyi anlamak, kendimize bir çeki düzen vermek ve geleceğe emin adımlarla yürümek için bir gözlem.  Çuval dokur, hasır yapar, inek sağar, yoğurt mayalar, peynir yapar, taze sebze, meyve yetiştirir, çapa yapar, karık çeker, iyi günde, kötü günde komşularının yanındadır, az konuşur, öz konuşur, saygıda kusur etmez, ferasetlidir, cesaretlidir, sevgi doludur, yardımseverdir. İğne oyası yapar, halı dokur, hayatı okur, inançlıdır, umutludur. Kadını böyledir, erkeği de kendine düşen görevlerde ustadır, alnının teri yerine göre toprakta, yerine göre tezgahta, yerine göre masadadır, bir fincan kahveye kırk yıllık hatırı sığdırandır, sözünün eri, cesurun önde gideni, adam gibi adam, baba gibi babadır. Diplomaya “Şahadetname” derler. Yani talebenin (öğrencinin) başarıyla öğrenimini tamamladığına dair bütün öğretmenleri ve idarecileri imza atıp şahitlik ederler. İptidai(ilkokul) mektebinden bile mezun olan hayatla ilgili temel ayrıntılı bilgilere sahiptir. Rüştiyeyi(ortaokul) bitirenler insanlara görgü ve bilgi aktaracak düzeye gelmiştir. İdadiyi(Lise) bitirenler neredeyse bir kitap tercüme edecek kadar bir yabancı dil bilir. Dar-ül Fünun, Dar-ül Bedayi (Üniversite Bölümleri) bitirenler parmakla gösterilen bir ilim, bilgi ve görgü düzeyindedirler. İlerleme odur ki önceki mevcutların yerine çok daha iyileri ve çok daha güzelleri konsun. Evet ülkemiz hemen her alanda büyük mesafeler almıştır. Ancak bu yeterli değildir. Eğer ilk on ülke arasında yer almak istiyorsak, ki istiyoruz, her şeyi A’dan Z’ye gözden geçirmekte fayda vardır. Eğitim de bunların başında gelmelidir. Yeni bir toplumsal sözleşmeden (Anayasa) bahsettiğimiz bu günlerde eğitim konusu anayasanın odak noktası olmalıdır. 
Eğitim anlayışımız dört seçenek arasında sıkışmaktan kurtulmalı, sınava değil, hayata hazırlık şekline dönüşmelidir. Artık bugün bütün öğrencilerimizin ilgi ve yeteneklerini ölçecek enstrüman, bilgi ve becerimiz, eğitime hayatını adamış çok değerli öğretmenlerimiz ve velilerimiz var. Yapmamız gereken tek şey “Eğitimi” öncelemek.  Eğitim-öğretimin amacı çocuğumuzun gireceği sınavda kaç net çıkaracağı olamaz ve olmamalıdır da. Hiçbir bilinçli okul, hiçbir bilinçli eğitimci, hiçbir bilinçli anne baba sadece puana odaklanamaz, odaklanmamalıdır da. Odaklanırsak ne olur biliyor musunuz? Elindeki mevzuatı cevap anahtarı gibi gören, bunun dışında düşünüp fikir geliştiremeyen, irade kullanamayan bireylere dönüşürler. Örneğin bir bankada hesap açtırmaya gelen “Ben köşe yazarıyım” diyen bir müşteriye “Gazeteci-yazar” bölümünden işlem yapamaz. Diyeceği nedir biliyor musunuz? “Böyle bir meslek yok.” (Bu olay yaşanmıştır) Her şeye “Puan, puan” diye bakanlar. Size sorum şu: Hani bu çocuğun hayata bakış açısı, hani ilgisi, hani yeteneği, hani pratik düşünme becerisi, hani yorumlama kabiliyeti, hani hayata dair bilgisi? 
O halde yapılması gereken çocuğumuza her hal ve şart altında bedensel ve ruhsal olarak, ayakta ve hayatta kalma becerisi kazandırmaktır. Kahvaltıyı yatağına kadar götürüp ona hiçbir iş yaptırmayan, hayata dair bilgi ve becerilerden mahrum bırakan ve sadece sınavda alınacak puana odaklanan bir aile çocuğuna en büyük kötülüğü yapıyor demektir. Allah korusun karşılaşılacak bir bölgesel veya küresel felakette hepsi sapır sapır dökülür, o puanların da hiçbir faydası gelmez. Yediden yetmişe bütün bireyler olarak eğitimi önceleyeceğimiz, eğitimin de ayakta ve hayatta kalma becerisi olduğunu anlayacağımız o güzel ve mutlu günlere beraberce el ele.