(?Yitik Dilekler? isimli şiir kitabımdan)
Ben de bir gün ölürüm
Resmimi bir çerçeveye koyarsınız
Ve baka baka
Yokluğuma doyarsınız(!)
Çünkü ben de öyle yaptım
Bu iş böyle devam eder,
Böyle gelmiş, böyle gider?
ÖLÜME DAİR
Çiçero, ?Yaşlılığa Övgü? isimli yapıtında şöyle der:
?Olgunluk dönemi bana öyle tatlı geliyor ki, uzun bir deniz yolculuğundan sonra karayı görür gibi oluyor, sonunda bir limana varmak kesinliğinin hazzını duyuyorum. Önemli olan, hayata doymuş olmaktır. Her çağın, ayrı ayrı giderilmesi gereken hevesleri vardır. Nasıl ki bir genç, bir çocuğun, bir orta yaşlı, bir gencin hevesini duymaz ve aramazsa?
Yaşadığıma pişman değilim. Dünyaya boşuna gelmediğimi biliyorum. Ömrümü gereği gibi geçirdim. Çocukluğa dönmem bağışlansaydı, bütün gücümle direnirdim.?
İnsan ömrünü, ?çocukluk, gençlik, orta yaşlılık, yaşlılık? olarak ayırırsak, Çiçero gibi, her bölümün kendine göre değişen ortamlarını da kabul etmemiz gerekir. İnsanı, bu değişen ortamların değişik senaryolarında, değişik roller oynayan aktörlerine benzetirim. Önemli olan, bu değişikliklere zihinsel ve sosyoekonomik açıdan hazırlıklı olup uyum sağlayarak rolü benimsemektir. Fiziksel açıdan, bu değişik dönemleri kabul etmemek mümkün değildir. Çünkü zaman durmadan geçip giden bir süreçtir. Canlıları değişik ortamın içine atar, geçer gider. Bir gün, bu değişikliğin mutlaka gelip çatacağını, o anın kaçınılmazlığını kabul etmeyip zamana, ?Dur, daha emekliliğe, yaşlılığa hazır değilim? demek, zamanı durdurmaz, zamanın işlevini değiştirmez.
Bu düşünceyle, yeni ortamlara daha iyi uyum sağlamak için fiziksel eskimeleri geciktirmeye çalışır ve sağlığına dikkat etmeye, perhizlere başlar. Ne var ki, zamanı durduramaz. Zaman, yolunu sürdürür. Ve bir an gelir ki, insan, kaç yıl yaşadığının değil, kaç yıl yaşayacağının hesabını yaparken, ölür gider?
VE ?YİTİK DİLEKLER? KİTABIMDAN BİR ŞİİR
Vay anasını!
Harcadığımız gençlikmiş, adım başına
Eskiden geçerken,
Beni böyle düşündürmezdi bu mezarlık
Göğün mavisine,
Yaprağın yeşiline, artık
Alıcı gözle bakmaya başladık
Hani benim güzelliğim?
Neden kırdım kırk yıllık aynamı?
Bir şey daha öğrendim ki, çok acı
Bizim evin yolu yokuşmuş meğer,
Vay anasını!
