KABADAYI YENGEÇ

Eğer, daha güneş doğmadan, ortalık aydınlanmadan uyanmışsam; gürültü etmeden, usulca kalkarım. Çünkü bu saatler uykunun tatlı, kaymaklı saatleridir.
Güneşin doğuşunu kaçırmamışsam kumsala oturur, ancak bu saatlerde görülen doğuşun görkemini sindire-sindire, yudum-yudum gönlüme içirir, yaşadığım ve bu güzellikleri görme şansını bana verdiği için yaradana
şükrederim. Sonra avadanlıklarımı kuşanır, denize girerim.
Sabah güneşinin denizde yarattığı renk cümbüşü, görülesi bir güzelliktir..
Doğuşun kırmızısı, denizin mavisini mora dönüştürür önce?Daha sonra güneş, yosunların ve deniz otlarının üstüne yakut parçacıklar serpiştirir?Böylece, uykunun sabah düşlerinden de güzel, olağanüstü bir güzellikle karşı karşıya olduğumu anlar ve büyük bir mutluluk
yaşarım.. Güneş, gerçek yüzünü gösterince, denizin dibi film
setlerindeki spot lambalarının güçlü ışıklarıyla aydınlanmışçasına aydınlanır.
Kuma gömülmüş, kendini güvencede sanan bir yengeç görürüm. Pek de güvencede olmadığını anlatmak ve tepkisini görmek için zıpkınımın ucuyla dürterim. Önce öfkelenir zıpkının ucunu ısırır, sonra panikler ve yampiri-yampiri kaçmaya çalışır.
Yeterince keyif vermiştir bana, üstüne gitmem.
Ve ister inanın, ister inanmayın; canım o sabah balık avlamak istemez, avdan cayar ve kabadayı yengece şu şiiri yazarım:
kuma gizlenen yengeci
dürtünce zıpkınımın ucuyla
zıpkını ısırışını gözlemledim
demiri kesemeyince kıskacı
şaşırması görülecek şeydi asıl
ve korkusu
ve kurtuluş sevinci
yampiri yampiri kaçarken
NOT: (Bu şiir söz konusu olunca, rahmetli Konyalı dostum, şair ve yazar YALÇIN DİKİLİTAŞ´ı anar ve hüzünlenirim. Çünkü benim için yazdığı bir yazısında beni "Ve´yi en güzel kullanan bir şairsin..."deyip yüceltmişti. RUHU ŞAD OLSUN...)