Düşünen ağaç

Solgun, dalgın duruyordu kumsalda
önemsiz bir kuru-kırık daldı
Say ki çok acılar çekmiş,
mutsuz-umutsuz bir insan havasındaydı
Belki de denizle kavgalaşmıştı,
üstünde dalgaların öfke izleri vardı
Odun bile olamamıştı daha,
nereden baksan bir daldı?
Yoktu yaprağı, yeşili,
kabuğu bile yoktu, çırılçıplaktı?
Bulduğumda bitkindi, bungundu,
dağıtmıştı kendini?
Belki ağacından ayrılışına çok üzülmüştü,
belki de neden kırılıp atıldığını
anlayamadan ölmüştü?
Kutsal bir düşünceyi
atıldığı yerden alırcasına,
aldım onu kumsaldan,
Tuttum, ağaç bir tabana yapıştırdım,
ömür boyu otursun?
Bir de kol taktım,
dirseği dizinde, eli şakağında
Başına gelenleri düşünsün dursun?