(Ölümünden kısa bir süre önce, oğlu Ahmet Şatıroğlu´na yazılmıştır.)
Selâm, saygı hepinize
Gelmez yola gidiyorum
Ne şehire, ne de köye
Gelmez yola gidiyorum
Gemi bekliyor limanda
Gideceğim bir ummanda
Gözüm kalmadı cihanda
Gelmez yola gidiyorum
Eşim, dostum, yavrularım
İşte benin sonbaharım
Veysel, karanlık yollarım
Gelmez yola gidiyorum
ÖLÜM ÜZERİNE
(Ve benim, 1990´da yazılan ?ölümcül? şiirim)
Tut ki sana güneş doğmuyor artık
Canım sabahlarda umutlar sahipsiz,
Bir yoksul kişisin,
Sevinçsiz-kedersiz
Tut ki göçüp gitmişsin dünyadan
Denizsiz, ağaçsız, çiçeksiz
Doğru söyle kardeşim,
Yapabilir misin?
Tut ki öldün!
En kötüsü ölü kardeşim, en kötüsü,
Anana sövseler
Kızabilir misin?
?Hâlin nice?? deseler,
Dudağını büküp, yoksulca
Gülebilir misin?
?Canım Hiç Ölmek İstemiyor Akdeniz? kitabımdan
İşim-gücüm emekli olmuş,
özgürlüğü düşünüyordu
Özgürlük,
gönlünü martıya kaptırmış,
enginlerde uçuyordu
İşim-gücüm emekli olmuş
barışı özlüyordu
Barış,
düşmanlığa tutsak,
ağzı zeytin dallı ak bir güvercindi;
hedef tahtasına tünemiş,
kurşun bekliyordu
İşim-gücüm emekli olmuş,
mutluluğu arıyordu
Mutluluk,
yüreğin sesi köşesine sinmiş,
?Buradayım!? diyordu
İşim-gücüm emekli olmuş,
ömrü merak ediyordu
Ömür,
zaman çıkrığında sarılan iplikti,
ne zaman biteceği bilinmiyordu
