Anılar yaşlanmıyor

Düşünüyorum da, şu ?ANILARA YOLCULUK? yazı dizisine başlamakla ne iyi etmişim.
İnsanın bedensel gençliği yakalaması, biyolojik yaşlılıktan kurtuluşu olası değil. Ben, bunca yıllık ömrümün yarım asırlık anılarıyla, sanki yeniden yaşamaya başlamış gibi oldum. Yaşlanan benmişim meğer, anılar hiç yaşlanmamış. Ter-ü tazelikten yararlanmak için anıları hatırlamak, o günlere dönmek, yeniden yaşamak gerekliymiş. Tıpkı daha sonraki yıllarda yazdığım, Erdek anılarımla ilgili bir şiirimde dediğim gibi:
?şiirlere konu olmuştu denizimiz
sevgililer sevgi çoğaltıyorken banklarda ha babam
öpüş sıcaklığımızı katmıştık biz de gecelerine
öyle körpe bir gülüştü güzelliğimiz
kumsalında bıraktığımız ayak tıpırtılarına
şimdi istesek de yetişemeyiz
apostol´da içtiğimiz şarabın sevişkenliğini
nasıl taşırdık kutulara ürpererek
çalı diplerindeki fısıltılarımız aynı yaşta kaldılar da
ne geçti elimize bilmem bizim, büyüyerek?
Gerçekten de, yarım asırlık anılarımda, körpeliği, temizliği, çıkarsız içtenliği, domur domur sevgiyi buldukça, büyümüşlüğüme üzülesim gelir bazen.
Gelelim, Bandırma´ya.
Bandırma´daki durumum iyiye gidiyordu. Kendimi, okuldaki arkadaşlarıma kabul ettirmiş gibiydim. Gerçi mahalle arkadaşlarım, bir zaman, ?köylü aşağı, köylü yukarı? deyip durdular. Ama ben, ?köylü? sözüne tepki göstermeyince unutup gittiler. Başladılar beni adımla çağırmaya. Öyle ya, ?köylü? sözü sövgü değildi, yergi değildi. Çok çok benim köyden gelmişliğimin anlatımıydı ki, bu da bir gerçekti. Bunu böyle algılamak gerekiyordu.