(Bandırma´da yayınlanan GERÇEK gazetesinin 8.2.1996 tarihli sayısında yer alan yazımdır.)
Acı haberi, 27 Şubat 1996 Salı akşamı, saat 20.30 sularında İsmail Hakkı telefonla verdi:
?Sağdıcım, sana acı bir haberim var, Altan´ı kaybettik.?
O an, dünyamı büyük bir hüzün kapladı. Tutunmak için elini, yardım etmesi için bakışlarını aradım, eşim Türkân´ın?
Telefon konuşmamdan anlamıştı, kötü bir şeyler olduğunu. Bakışlarında hüznümün, acımın paylaşıldığını gördüm. Elimi kuvvetlice sıktı. ?Metin ol! Başın sağ olsun. Tansiyonun yükselecek. Bizleri düşün? dedi, yumuşacık. Tansiyon ve sakinleştirici ilaçlarımı verdi, içtim.
Hey gidi koca Altan(!) Göçtün gittin şu dünyadan?
İsmail Hakkı ile arkadaşlığımız daha eskilerden, ilkokuldan; Altan ve Erdem ile ise liseden başlar. Lise çağlarımızın delikanlı ataklığı ile güzel Bandırma´mızın şiir kulvarında dördümüz(Altan, İsmail Hakkı, Erdem ve ben) birlikte koştuk. Genç coşkularımızı, aşklarımızı, yüreklerimizi, dostluk pınarının ebedi temizliğinde yıkayarak, arkadaşlığımıza ölümsüzlük katmaya çalıştık. Sıkıntılarımızı, acılarımızı-sızılarımızı içtenlikle bölüşerek, her birlikte bir yüceliğe ulaşmaya çalıştık.
?Totemağa? derdi bana ve Altan´ın bu hitabından çok hoşlanırdım.
Yaşantım süresince bu hitabın kulaklarımda çınlayacak ve seni yüreğimde yaşatacak Altan. Ruhun şad olsun?
Düşünüyorum da, Altan´ı meyhaneli, içkili, şiirli, esrik anılarda daha çok buluyorum. Bence bu, öğrenim ve askerliğimizi bitirdikten sonra, hepimizin geçim ve iş koşulları ile kendimizi değişik ortamlarda ve kopuk yaşantılarda bulmamızdan ileri geliyor. Yaşantılarımızın bu bölümlerinde pek birlikteliğimiz olmadığından, anılarımız lise yaşantılarımıza ayarlı kalmış. Örneğin, benim Altan´lı dönemim, lise öğrenimimiz süresince çok oldu. Sözünü ettiğim dönemde ise dördümüzün ortak tutkusu, meyhane, içki ve şiirdi.
Köprübaşı´nda, Reşat´ın meyhanesinde oturup rakı içmek, bizler için şairliğe bir adım daha yaklaşmaktı sanki. Reşat´ın meyhanesi, aslında o devir Bandırma´sının zahire hamallarıyla, tek katlı arabacılarının(Bunu küçümsemek anlamında söylemiyorum, çünkü biz, o mekanı çok seviyorduk), ?sinekli şarap? içtikleri, ucuz-süssüz bir içki eviydi. Öyle ki, şaraptan başka bir içki(rakı falan) satılmazdı. Ama bizler, Altan, Hakkı, Erdem, Tahsin isteyince, Reşat, kasasından para çıkarıp çırağını koşturur, rakı aldırır ve mevcut mezelerle masayı donatırdı. Bizler, ikişer kadehten sonra şiir okumaya başlayınca, meyhanenin diğer içenleri de bu havayı beğeni ile izler, tedirginlik göstermezlerdi. Dahası var, atının başına yem torbasını geçirip evine götüreceği 4-5 ekmeği de yanı başına koyarak, bir ?sinekli? yuvarlayıp gitmek niyetinde olduğu halde bizim söyleşilerimizle gece yarısını bulup eve ekmek götürmeyi unutanları çok görmüşüzdür. Bizler, bu davranışları yanlış bulup ayıplayacağımıza, hepimiz birer Sait Faik kesilir, eve ekmek götürmeyi boş verip bilmem kaçıncı şişe şarabı deviren arabacıyı, kafalarımızdaki sosyalist temalı hikâyelerimize kahraman yapardık. Elbette ki bu olgular, liseli yıllarımızın ve şair gönüllerimizin işleri ve törpülenecek sivrilikleri, iş ve toplum yaşantımızda düzeltilecek eğrilikleriydi.
Nitekim, sonraki yıllarımızda bu sivrilikleri törpüleyerek, eğrilikleri düzelterek, toplumdaki yerlerimizi aldık.
Çok okuduğunu ve çok güzel şiirler yazdığını tahmin ettiğim Altan´ın, ne yazık ki elimde hiç şiiri yok. Olsaydı, yazımı O´nun güzel şiirleriyle bitirmek ne kadar anlamlı olurdu.
Ancak, yolladığım bir şiir kitabına, rahmetli kardeşimin gönderdiği kartındaki güzel sözleri asla unutmayacağım.
Unutamayacağım sözleri şunlardı, Altan´ın:
?Sen, eski zamanlardan zamanımıza gelen bir gül kokususun!?
